Pandemia przyniosła wraz z sobą wiele zmian w życiu każdego z nas. Mowa nie tylko o zasłanianiu ust i nosa, czy też częstszej dezynfekcji dłoni, lecz również o tym, w jaki sposób poszukujemy inspiracji do tego, aby móc tworzyć. Choć część ze sposobów na pobudzenie kreatywności pozostała niezmienna (np. porządne przewietrzenie pokoju, czy zrelaksowanie się na łonie natury), inne zmieniły się w czasie pandemii diametralnie.

Z całą stanowczością można powiedzieć, że paradoksalnie, trudna sytuacja pandemiczna trwająca już od ponad dwóch lat przyczynia się do galopującego rozwoju technologii informatycznych i pokrewnych branży IT. Obserwowane obecnie wzmożone zainteresowanie produktami i usługami informatycznymi ze strony użytkowników ze wszystkich niemalże działów gospodarki i nauki wynika w głównej mierze z konieczności przestawienia się firm, instytucji, uczelni i szkół na pracę i naukę zdalną.

Media, ich historia, kwestie definicji, nazewnictwa, wyodrębniane podziałów i ich kategorii, a także próba rozgraniczenia pod względem zasięgu i rodzaju wpływu na społeczeństwa, w momencie pojawienia się rzeczywistości wirtualnej i cyfrowej możliwości tworzenia, kodowania, zapisywania, przesyłania i archiwizowania informacji, wymogły na badaczach zastosowania pojęcia „nowych mediów"¹. Musimy przyjąć, że liniowa i bezpośrednia natura przepływu informacji (nadawca – komunikat – medium – odbiorca) to cecha przynależna bardziej mass mediom czy mediom „starym” i przypomina swoją architekturą proces wydawniczy czy działanie telefonu stacjonarnego. Nowe media są „nowe”, bo cechuje je inny sposób konfigurowania przepływu informacji. Tu proces komunikacji, ze względu na skomplikowany, wielowymiarowy, ulegający stałej reorganizacji – także przez możliwość rekonfigurowania sieci przesyłu – przypomina bardziej funkcjonowanie neuronu. System takich połączeń daje możliwość stałej rozbudowy, przyjmując wymiar „sieci złożonej z sieci” z możliwością zmiany i rozwoju całej architektury przekazu informacji, poprzez także zmiany w modelu połączeń, wymuszone przez rozwój technologii czy zmiany w organizacji społecznej użytkowników.

Chyba nikt nie ma wątpliwości, że udostępnianie w Internecie utworu bez zgody jego twórcy, stanowi naruszenia prawa autorskiego. Bezprawne jest również rozpowszechnianie czyjegoś wizerunku (bez jego zgody) albo rozgłaszanie o kimś nieprawdziwych informacji (co może stanowić naruszenie jego dóbr osobistych). Specyfika Sieci polega jednak na tym, że raz umieszczone w niej dane bardzo trudno jest usunąć. Nawet jeśli uda się bowiem wykryć sprawcę naruszeń i zlikwidować materiał źródłowy, zazwyczaj sporny utwór (lub nieprawdziwe informacje) krążą dalej po Internecie w tysiącach kopii. Czy osoby, które „przyczyniają” się do rozprzestrzeniania się takich plików, nawet nie poprzez ich kopiowanie, ale zwyczajne „podsyłanie linku” innym użytkownikom, mogą ponosić z tego tytułu odpowiedzialność?

Prawo autorskie jednoznacznie zabrania rozpowszechniania utworów bez zgody ich twórców. Niedopuszczalne jest zatem przesyłanie (udostępnianie) plików objętych ochroną prawnoautorską w Internecie (użytkownikom spoza grona najbliższych osób). Czy zgodne z prawem jest jednak pobieranie danych umieszczonych w Sieci przez inne osoby? Czy ma znaczenie ilość lub sposób ich ściągnięcia albo źródło z którego pochodzą?